W głównym ołtarzu umieszczono łaskami słynący obraz Matki Bożej Pocieszenia. Został namalowany przez Jana Sochera artystę krakowskiego w 1626 r. W gablotach przy obrazie kanonicy umieszczali pierwsze wota składane za otrzymane łaski. Dzięki fundatorom, kanonikom regularnym i ofiarności miejscowej ludności świątynia nabierała blasku.
Obraz został zakomponowany w prostokącie stojącym.
Podobrazie wynosi 112x 150 cm. Postać Marii i Dzieciątka została przedstawiona na złotym rzeźbionym tle. Obraz namalowano w technice tempery na desce. Tło oraz nimby są złocone. Obraz przedstawia Matkę Bożą prezentującą na swym lewym ramieniu Dzieciątko Jezus. W prawej dłoni Maria trzyma przed sobą biały kwiat róży. Matka Boża ubrana jest w czerwoną suknię. Głowę i ramiona okryte ma przez niebiesko-granatowy maforion z zielonym podbiciem, wykończony złotą lamówką.
Dzieciątko ubrane jest w czerwoną sukienkę, spod której wystają bose stopy. W lewej dłoni Jezus trzyma królewskie jabłko, prawą błogosławi wiernych.
W średniowiecznych obrazach barwy niosły ze sobą treści. W obrazach religijnych symbolika ta przetrwała, i tak czerwień sukni Matki Bożej może symbolizować cierpienie jakie dozna Matka w czasie męczeństwa Chrystusa. Czerwień łączona jest także z krwią- sukienka Jezusa może odwoływać się do krwi- znaku przymierza. Błękitno-zielony maforion okrywający głowę Matki Bożej jest poprzez zieleń wyrazem pokory, może także wyrażać nadzieję zbawienia. Błękit zaś jest symbolem nieba. Róża, którą trzyma Matka Boża, jest atrybutem Marii zwanej „Różą bez kolców” – bezgrzeszną. Biała róża symbolizuje czystość, pobożność. Osoby boskie przedstawione są na złotym tle. Barwa złota odwoływała się do światła, była symbolem wieczności i boskiej potęgi. Wokół głów Marii i Jezusa wyrzeźbione są okrągłe nimby. W tle wyrzeźbiona jest winna latorośl, która w symbolice chrześcijańskiej jest atrybutem Kościoła. W narożnikach zostali przedstawieni aniołowie, którzy ręką dotykają aureoli Matki Bożej.